Doğan Bey – Caber Operasyonu (TÜRKİYE-Diyarbakır, Saat 11.00)

“Her değişik sonucun gerisinde, değişmeyen bir gerçek vardır!”

TÜRKİYE-Diyarbakır, Saat 11.00

       Doğan, arabasını Vilayet Konağı’nın arka so­kaklarından birine park ettikten sonra, yürüyerek Ofis Caddesi’ne çıktı. Bir buçuk saattir düşüncelerini sürekli meşgul eden varsayımlar tablosunu son defa gözden geçirmek istedi. Kendisini ne diye çağırmış ola­bilirlerdi? Gerçi, Beş Numara tarafından sık sık gö­rüşmeye çağrılır ve kendisine özel görevler verilirdi, ama içinden bir his, bu kez yapılan çağrının ardında çok önemli gelişmelerin olduğunu fısıldar gibiydi.
       “Her neyse, bunun yanıtını az sonra alacağım,” dedi.
       Parkın birkaç adım ötesinde, tel örgülerle çevrili, dört bir köşesinde silahlı askerlerin nöbet beklediği yüksek bir binanın önüne geldiğinde, kamera tarafından çoktan görüntülenip tanımlanmış olacak ki, büyük demir kapı kendiliğinden açıldı.
       Sık ağaçların gölgelediği bahçede, nöbetçilerden ve kapı görevlisinden başka kimse yoktu. Binanın dış merdivenlerini alışık bir tavırla tırmandı. Kapıyı açarak içeri girdi. Klimaların sürekli çalışması nedeniyle, sanki kuzey kutbundaymış gibi soğuk bir havanın hâkim ol­duğu koridor boyunca yürüdü. Meslektaşlarından bir­çoğu, günlük işleriyle meşgul görünüyordu. Sanki ölünceye kadar koltukta oturma cezasına çarptırılmış gibiydiler.
       “Görünüşe bakılırsa, hiçbiri halinden memnun değil galiba… Sürekli masa başında oturup kalmak… Ben olsam delirirdim,” diye düşündü.
       Ön büronun kapısında nöbet tutan sivil görevlinin hazır ola geçip kapıyı açmasıyla, beklendiğini anladı, içeri girdi.
       Kendisine;
       “Ooo, kimler gelmiş, kimler gelmiş? Ne­relerdesiniz kaç zamandır Doğan Bey?” diye seslenen adamın, klasik karşılayış tarzına biraz bozuldu.
       “Beni her seferinde böyle karşılıyor. Başka bir şey bilmez mi bu adam?” diye düşündü.
       Ona, “Çilli” adını takmışlardı. Tabii gerçek adı bu değildi. Kızılımsı kıvırcık saçları bulunan ve beyaza çalan yüzü yoğun çillerle kaplı, tipik bir adamdı. Orta boyluydu, hattâ kısa boylu olduğu bile söylenebilirdi. Takma ad kullanmanın hem gerekli ve hem de hastalık halini aldığı bu işyerinde, binlerce özel ad dururken, mesai arkadaşlarının neden kendisine “Çilli” adını uygun gördüklerini bir türlü kabullenememişti.
       Doğan;
       “Beni çağırdınız, işte geldim! Ne var, neler oluyor Çilli?” diye sordu.
       “Ben mi çağırmışım… Yoo… Hem, ne yapacağım ben seni?” diye karşılık verdi Çilli. “Benim bir işime yaramazsın ki! Fakat, Beş Numara sensiz yapamıyor her nedense… Yeni bir görev alıp gittiğinde, sana bu işi ver­diğinden dolayı çok üzüntü duyuyor, meraklanıyor… Sağa sola bütün gün hep seni sorup duruyor. Onun na­zarında hiç kimse senin yerini dolduramıyor da ondan herhalde… Bundan gurur duymalısın! Şu anda da seni özlemiş durumda. Sen yanındayken içeri kimsenin alın­maması talimatını verdi, tabii ben hariç!”
       Çilli, zeki olduğu kadar hazırcevap, hazırcevap olduğu kadar da geveze adamın biriydi. Ama iyi adamdı. Bu iltifatları da, sanki kapının arkasında beklemekte olan sürpriz bir olayın detaylarını anlatır gibi, gayet doğal bir tavırla aktarıyordu.
       Doğan, anladığını belli edercesine hafifçe gü­lümsedi. Demek, kapının arkasında yeni bir görev ken­disini bekliyordu. Çilli, her zamanki gibi keskin bir ba­kışla baktı yüzüne. Sonra, içeriye geçmesi için başıyla işaret etti.
       Bir an için ortalığa derin bir sessizlik egemen oldu. Klimaların oluşturduğu serin havada, kanatlarını ısı­tacak sıcak bir yer arayan besili bir karasineğin vı­zıltısından başka bir ses duyulmuyordu.
       Çilli;
       “Eee, ne duruyorsun, girsene,” diyerek, bu ses­sizliği bozdu.
       Doğan, şimdi, üzerinde gürültü çıkarmadan yü­rümeyi sağlayan halılarla kaplı odalar zincirinin ikinci halkasındaydı. Burası, özel sekreterin bulunduğu oday­dı. Sekreter yerinde oturuyordu. Tatlı bir kızcağızdı. Karaya çalan koyu kestane rengi saçları, kahverengi gözleri ve inci gibi bembeyaz küçük dişleri vardı.
       Gözlerine inanamayan bir ifadeyle seslendi:
       “Aaa, Doğan Bey! Ne kadar da çabuk geldiniz… Beş Numara, erken geldiğinize çok memnun olacak!”
       Doğan, içeri girmeden önce, kafasını toparlaması gerektiğini düşündü. Böyle ivedi bir şekilde çağ­rılmasının mutlaka bir nedeni olmalıydı.
       “Yoksa Suriyeli binbaşının olayıyla bir ilgisi ol­masın?” diye düşündü.
       Bu hiç aklına gelmemişti. Hem neden olmasındı? Bugünlerde takip etmesi gereken bir başka olay yoktu. Kapıyı hafifçe tıklattıktan sonra içeri girdi.
       Beş Numara, tamamı ceviz ve deri kaplı mo­bilyalarla döşeli özel bürosunda, üzeri sayısız dosya ve imza kartonlarıyla dolu, büyükçe bir masanın gerisinde oturuyordu. Sağ tarafında, ufak bir masa bü­yüklüğündeki etajerin üzerinde, değişik renklerde bir sürü telefon, telsiz ve her biri farklı görevler ifa eden birtakım teknik cihazlardan oluşan büyük bir topluluk bulunuyordu. Koltuğun hemen arkasında, sağ tarafında Türk bayrağı, sol tarafında ise servisin özel amblemini taşıyan bayrak dikkati çekiyordu. Oda, en az yirmi ki­şinin rahatlıkla oturabileceği tarzda koltuklarla dö­şenmişti. Bir köşesinde, üzerinde ufak çalışmaların ya­pıldığı on iki kişilik özel bir toplantı masası yer alıyordu. Pencerelerin bulunmadığı, yapay şekilde aydınlatılmış özel büroda dikkati çeken bir diğer husus, her şeye kır­mızı rengin hâkim oluşuydu. Halıyla mobilyaları bütünleştiren, hafif tonlarla başlayıp Türk bayrağında ger­çek değerini bulan kan kırmızı bir renkti bu…
       Beş Numara;
       “Hoş geldin Doğan,” diyerek onu karşıladı, elini sıktı. “Erken gelmene sevindim. Neredeyse bir buçuk sa­atten bu yana seni bekliyordum. Otur, otur…”
       Doğan, her zamanki koltuğuna sessizce oturdu ve onu seyretmeye koyuldu. Artık yaşlanmış bir erkeğin tüm karakteristik özelliklerini taşıyordu Beş Numara; saçlarının yarıdan fazlası gitmiş, sadece kulaklarının üstünde, beyaz pamuk yumağını andıran birer tutam saç kalmıştı. Derecesi yüksek gözlüğünün irileştirdiği göz­leri, kendisine direkt olarak bakan bir kimseye ürküntü verebilirdi. Ellerinde ve yüzünün birçok yerinde ‘ih­tiyarlık benleri’ denilen lekeler göze çarpıyor, tebessüm etmesiyle birlikte, ince bıyıklarının altında, geçen yıl yaptırdığı takma dişleri parıldıyordu.
       Zaman, her şeyi birer birer alıp götürmüştü. Yıllar öncesinin bu acar ve yürekli genci, “Doğu Emniyet” dö­neminin sırtçısı, ne kadar dik tutmaya gayret etse de, şimdi omuzları çökmüş bir halde başkanlık koltuğunda oturuyor, belki bileğiyle değil ama yüreğiyle, bilgi ve deneyimiyle yeni jenerasyonun yetişmesi için üzerine düşeni yapmaya çaba gösteriyordu. Korkunç bir zekâ ve önsezi yeteneği vardı.
       “Doğan… Bu iş seni biraz zorlayacağa benziyor gibi,” diyerek sözlerine devam etti. “Belli ki, bazı gi­rişimlerde bulunman, özel çalışmalar yapman ge­rekecek. İlk aldığım haberlere göre önemli bir husus gibi görünmüyordu ama sonradan gelen haberler, işin içinde birtakım karışık dolapların döndüğünün ilk işaretlerini verdi.”
       Doğan, onun söylediklerini dikkatle dinliyor, hangi olayla ilgili olarak nasıl bir görev yükleneceğini bil­mediğinden, içindeki merak duygusu giderek kabarıyordu.
       Beş Numara, konuşmasını sürdürdü:
       “Aslında, Suriye ile olan ilişkiler hep canımı sıkmıştır. Ters adamlar anlayacağın… Dengede tutmak çok zor olu­yor. Dikkatli davranılmazsa, hiç küçümsenmeyecek dert­ler açacaklar başımıza. Ne düşündüklerini, neler yapma gayreti içinde olduklarını sen de en az benim kadar biliyorsun. Arada bir topuzu kafalarına yiyorlar, ama yine de ‘bana mısın’ demiyorlar. Onlarla aynı coğrafya üze­rinde birlikte yaşamaya çalışmak, akreple aynı çuvala girmek gibi bir şey…
       Gerçi, şöyle bir çevremize bakacak olursak hangi komşumuzla dostane ilişkiler içinde olduğumuzu söy­leyebiliriz ki? Bir tarafta, komünist dünyanın önderi Sovyet Rusya ve onun sadık uşağı Bulgaristan; öte ta­rafta, Avrupa’nın şımarık çocuğu Yunanistan… Irak… İran… Hepsi ama hepsi, aynı kazanın zebanileri. Buna bir de, bölgede çıkarları olan Batılı kapitalist ülkeleri dâhil ettik mi, kadro tamam oluyor işte!
       Onlar daha tehlikeli… Ekonomik ve siyasi çı­karlarını, etnik potada ısıtıp ısıtıp koyuyorlar insanın önüne. Hani, Kürtleri, Ermenileri ya da Arapları sev­diklerinden mi? Hayır! Asla! Türkleri sevmediklerinden… Gerçek neden bu! Kürtler, Ermeniler ve Araplar, kendi toplumsal ve kültürel değerlerine belki de en uzak ya­pıda olan insanlar aslında… Ne yazık ki, tarih bunları kabullense bile, birtakım menfur emeller uğruna birçok gerçek göz ardı ediliyor.”
       Doğan, sessizce dinliyor ve konuşma sırasının kendisine geleceği anı sabırla bekliyordu. Beş Numara’nın, önemli bulmadığı bir konuda, kesinlikle ken­disini çağırmayacağını ve devreye girmesini istemeyeceğini gayet iyi biliyordu.
       Beş Numara;
       “Biliyorsun ki…” diyerek devam etti sözlerine, “Ülkemizde meydana gelen yasadışı birçok olayın gerisi araştırıldığında, hep Suriye kaynaklı çıkıyor. Kaçakçılığı bir devlet politikası olarak Türkiye’ye yönlendirmelerini ve kaçakçılara her türlü desteği vermelerini hadi bir ke­nara bırakalım. Adamlar resmen terörist ihraç ediyorlar… Sabotör, suikastçı ihraç ediyorlar. Ya da bütün bunların haricinde, kendilerine gerekli bilgiyi top­layabilecek nitelikte yetiştirilmiş istihbarat elemanı ihraç ediyorlar. Defalarca suçüstü yapıp yakaladığımız ve haklarında ‘İstenmeyen Adam’ kararı çıkartıp yurt­dışına gönderdiğimiz diplomatik personel de cabası…
       Biliyorum; sen şimdi ‘Neden konunun etrafında dolaşıp durduğumu ve neden direkt olarak konuya gir­mediğimi’ sabırsızlık içinde kendi kendine sorup duruyorsundur. Olaylarla bir bağlantı kurmanı sağlamaya çalışıyorum, onun için…”
       Doğan;
       “Hangi konu veya olayla ilgili olduğunu bana söy­lerseniz, gerçekten beni de meraktan kurtarmış olur­sunuz efendim,” dedi.
       “Pekâlâ… Dinle bakalım öyleyse… Geçtiğimiz gece, saat 00.30 sularında, Suriye ordusunun subayı olduğunu söyleyen kırk yaşlarında bir şahıs, elini kolunu sal­layarak sınırı geçer ve hiç problem çıkarmadan ken­diliğinden teslim olur. Ön sorgusu sırasında, aslında ceviz kabuğunu doldurmayacak derecede gereksiz şey­ler söyler. Sonra, Türk hükümetinden iltica talebinde bulunur. İyi bir bilgi kaynağı olduğunu düşünmemizi sağlamak için de, birkaç önemli konuda ortaya ufak yemler atar. Bu yemlere tereddütsüz atılacağımızı ve sonuçta iltica talebinin kabul edileceğini düşünür. Doğru da düşünür! Ancak ortada hiçbir neden yokken, güzel işleyen bir senaryoyu bozar ve samimiyetinden hiç de şüphelenmeyen beraberindeki zavallı astsubayı öldürür, iki eri de yaralar…”
       Beş Numara, uzun cümlelerine kısa bir ara verdi. Bütün dikkatiyle kendisini dinlemekte olan Doğan’a baktı. Buraya kadar hikâyenin tüm safhalarını onun da bildiğinden emindi. Yeniden anlatmaya başladı.
       “Bu olayı, bütün detaylarıyla Urfa’dan aktardılar. Yüzbaşı Özkan, gönderdiği rapora bir de kanaat eklemiş. Diyor ki; ‘Binbaşı Abdullah Vahap’ın Askeri Muhaberat’la ilgili bir operasyonun içinde olduğu, gizli servisin bilgisi tahtında hareket ettiği, izini kaybettirdikten sonra büyük olasılıkla yasadışı örgüt ya da şahıslarla temas kurarak Türkiye sınırları dâhilinde muhtelif eylemlere yönelebileceği sanılmaktadır… vesaire vesaire.’ Peki, bu işe sen ne diyorsun bakalım?”
       “İzninizle, benim Yüzbaşı Özkan’la aynı görüşü paylaşmadığımı, bazı noktalarda farklı düşündüğümü söyleyebilirim efendim,” diye yanıt verdi Doğan. “Su­riye resmi heyetinin, Binbaşı Abdullah Vahap’ın iadesi talebiyle geldiği sırada ben de oradaydım. Malum is­tihbaratçı Hasan Nafi’nin gözlerindeki şaşkın ifadeyi açıkça gördüm. Binbaşının, geçmişte Askeri Mu­haberat’la bir ilgisi olabilir. Bunu kabul ediyorum. Ancak, şu anda onlarla aynı oyunda rol aldığını hiç san­mıyorum. Aksine, kaçışıyla gizli servisin oyununu boz­mak amacını güttüğünü ve birilerinin harekete geç­mesini sağlamak için çevresine birtakım mesajlar vermeye çalıştığını zannediyorum.”
       “Haklı olabilirsin. Ama dur bakalım, hemen öyle peşin hüküm vermeyelim. Önce şu mesaj metnine bir göz at… Bir buçuk saat önce geldi. Elime geçtiği anda, senin çağrılman için talimat verdim.”
       Doğan, Beş Numara’nın uzattığı mesajı eline al­dığında, daha ilk satırda, gözlerine inanamadı. Mesaj; “OP”, yani “Harekât Çok İvedi” öncelik sırasıyla İstanbul bölgesinden çekilmişti.
       Bu öncelik sırası,  haberin,  asıl değerlendirecek makama süratle ulaşmasını temin amacıyla kullanılan, aniden oluşan ya da bilinen bir olayda ani gelişme gös­teren yeni bir olaya ait çok önemli taktik ve teknik ha­berlere veya bunları etkileyecek derecede önemli idari haberlere tahsis edilen bir haberleşme şekliydi.
       İçeriğinde; Binbaşı Abdullah Vahap’ın, sabah saat 09.05’te, Suriye’nin İstanbul Konsolosluğu ile yaptığı te­lefon görüşmesine yer veriliyordu. Kaçak olduğu an­laşılan, adı geçen konsolosluğu Urfa kent merkezinden aramıştı.
       Doğan, yüksek sesle,
       “Bu adam, ya çok aptal ya da birileriyle oyun oy­nayacak derecede zeki,” demekten kendini alamadı.