Kurt İle Kuzu

       Kurt, bir tepenin eteğinden akan bir dereden su içiyordu. Bir ara kafasını kaldırdı ki bir de ne görsün; alt tarafında su içmeye gelen bir kuzu duruyor. “İşte, kısmetim ayağıma geldi. Ama onu yemek için bir bahane uydurmalıyım,” diye düşündü.
       Sonra kuzuya bağırarak;
       “Sen benim içtiğim suyu ne cesaretle kirletiyorsun?” dedi.
       Kuzu;
       “ Hayır efendim, ben kirletmiyorum! Eğer oradaki su bulanık ise kabahat benim değil, çünkü su yukarıdan aşağı, sizden bana doğru akıyor,” dedi.
       Kurt bu defa;
       “Peki, sen geçen yıl bu zamanlarda niçin benim hakkımda fena sözler söyledin?” diye çıkıştı.
       Kuzu;
       “Buna imkân yok, çünkü ben henüz altı aylık bir kuzuyum,” diye cevap verdi.
       Kurt, kuzunun bu cevabı üzerine;
       “Bana ne, sen söylemediysen baban söylemiştir!” diye homurdandı.
       Ardından da zavallı kuzunun üzerine atıldı.
       Kurdun hırıltıları arasında zavallı kuzunun son sözleri duyuldu:
       “Bahaneler, zalimlerin en kuvvetli silahıdır!”