KategoriKeloğlan Masalları

     Bir varmış, bir yokmuş…      Küçük ve şirin bir köyde, yeşilliklerin bol, ormanların çok olduğu bir yerde anne ile oğul yaşarmış. Küçük yaşta babası ölen bu çocuk annesini çok severmiş. Babası ona Keloğlan ismini vermiş. Keloğlan annesiyle birlikte tarlada çalışır ve boş zamanlarında arkadaşlarıyla oynarmış. Yine günlerden bir gün annesine yardım ettikten sonra arkadaşlarıyla oynamak...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, keçiler berber iken, kuzular kasap iken… Uzak ülkelerin birinde keloğlan ve zavallı anacığı, çok şiddetli bir geçim sıkıntısı içinde hayat mücadelesi veriyorlarmış. Bir kuru ekmek, bir parça peynirle günlerce idare ederlermiş. Komşularına göre, tarlaları çok azmış hem de verimsizmiş. Üstelik senelerin birinde...

     Bir zaman varmış, bir zaman yokmuş, bir Keloğlan varmış. Bu Keloğlan kendi köylerinden uzak bir köyün zengininin yanında ırgat olur. Üç yıl çalışır ve ırgatlığı için çok az para alır. Zenginle hesap kestikten sonra köyüne dönmek ister. Zengin, Keloğlan’ın çok iyi çalıştığını bildiği için işten çıkarmak istemez. Fakat Keloğlan oldukça fazla yalvardığından onu işten çıkarmaya mecbur olur...

   Bir varmış, bir yokmuş… Allah’ın kulu çokmuş. Çok yemesi, yok demesi günahmış.    Evvel zaman içinde, memleketin birinde, bir Keloğlan varmış. Bu Keloğlana babası, ölüm döşeğinde, boyu kısa köselerle alışveriş etmemesini, yola da, işe de koşulmamasını vasiyet etmiş. Günlerden bir gün, bu Keloğlan, eşeğine iki tay, bir kile buğday yüklemiş, değirmenin yolunu tutmuş. Yamaçtan aşağı, suyun...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Günlerden bir gün, köyün birinde kel bir oğlanla fakir anacığı mutlu mesut yaşarlarmış. Keloğlan bütün gün köydeki arkadaşlarıyla oyun oynar, onlara türlü türlü masallar anlatır, arada birilerinin koyununu keçisini otlatır, eline geçen parayla annesiyle beraber yarı aç yarı tok geçinip giderler, hallerine her zaman şükrederlermiş. Anası bir gün Keloğlan’ı...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak ülkelerin birinde yaşayan bir Keloğlan varmış. Yoksul ve ihtiyar anası, bu biricik oğlunu “Keloğlum, keleş oğlum,” diye severmiş.      Günlerden bir gün Keloğlan annesinden izin alıp balık tutmaya gitmiş. “Belki bir kaç balık yakalarım. Anacığımla pişirir, yeriz. Aç karnımızı doyururuz,” diye düşünmüş. Irmağın...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal iken, balıklar ağaçlarda yüzer iken, Keloğlan’ın mahallesinde Kör Bakır adında biri yaşarmış. Kör Bakır, pinti, huysuz, dedikoducu, düzenbaz, madrabaz, hokkabaz birisiymiş. Bencil mi bencil, suratsız mı, suratsızmış. Fitnede, fesatlıkta, fücurlukta ondan iyisi yokmuş.      Sürekli çocuklara...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Evvel zaman içinde Keloğlan ile annesi, babasının yaylada yaptığı çobanlıkla geçinirlermiş.      Günlerden bir gün dağda koyunları otlatırken, babasının yolunu eşkıyalar keser. Birkaç koyun isterler. Keloğlan’ın babası da; “Bu koyunlar bana emanet” der vermez. Eşkıyalar zorlayınca Keloğlan’ın babası karşı koyar. Bunun üzerine eşkıyalar, onu yakalayıp...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Bir masal ülkesinde Gülyüz derler, gül yüzlü, güler yüzlü bir kız varmış. Gülyüz, bir padişah kızıymış. Bir gün gergefini kurmuş, nakış üstüne nakış işliyormuş has bahçede. Derken, görülmemiş güzellikte, gerdanı kınalı, gözleri zümrüt, gagası mercan bir kuş gelmiş, gergefin üstüne konmuş. Gözlerini kızın gözlerine dikmiş, başlamış içli bir ezgiyle ötmeye…...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, çok yoksul bir kadın varmış. Öyle yoksul, öyle yoksulmuş ki, bir tek kel oğulcuğuna bile gereği gibi bakamazmış. Keloğlan da, inadına, hiçbir şeye aldırış etmeyen bir insanmış.      Günün birinde, Keloğlan’ın annesi oğluna seslenmiş:      “Hadi Keloğlan, al şu darıları değirmene götür, öğüt de getir, ekmek yapayım da...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Bir Keloğlan varmış. İş bulup çalışmaz, gezer dururmuş. Yolda gördüğü kedileri, köpekleri kovalarmış. Sincaplara taş atar, ördeklerin peşinden bağırır, onların kaçışlarına bakarak eğlenirmiş.      Keloğlan bir gün methini çok duyduğu Cengiz Han’ın Hazinesi’ni bulmak üzere yola çıkmış. Eşek sırtında Konya’ya gelmiş. Oradan bir kervana katılarak, İran...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Eski zamanlarda bir ülkenin padişahının yüz tane çocuğu varmış. Bu çocukların ellisi oğlan, ellisi kızmış. Padişah, oğlanlar büyüdükçe onları değişik şehirlere Sancak Beyi olarak göndermiş. Kızlarını ise, sevdikleri gençlerle evlendirmiş. Sadece biri, evlenmeye yanaşmamış. Bu da padişahın kızlarının en güzeli olan en küçük kızıymış. Bütün taliplerini geri...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Bizim bilmediğimiz çok eski olmayan zamanların birinde, köylerden şirin mi şirin bir köyde, yaşamakta olan ailelerden biri de Keloğlan ile anasıymış.      Fakirlik adeta yazgılarıymış. Onca yıl, anası bu fakirlikten kurtulmak için çok uğraşmış, ama bir türlü kurtulamamış. Keloğlan ise ne mi yaparmış?      Birkaç keçi ile bir de eşeği varmış. İşte her gün...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Eski zamanlarda bir Keloğlan varmış. Bu Keloğlan, gece gündüz demez çalışırmış. Gene de anasıyla birlikte yoksulluk içinde yaşarmış. Kazandığı para ancak bir ekmek almaya yetermiş, kimi zaman ona da yetmezmiş. Öylesine yoksullarmış ki, komşuları bile onların yoksulluklarına dayanamazlarmış. Günlerden bir gün, iyi yürekli bir komşusu; “Al bu iple baltayı...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Evvel zamanda Keloğlan’la anası varmış. Keloğlan küçükken çalışmayı sevmezmiş, büyüdükçe çalışmayı sevmemeye devam etmiş. Evde yatar uyurmuş, tarlaya gitse uyurmuş. Bir gün anası Keloğlan’a kızmış;      ”Oğlum, on koyunumuz var, bari onları götür otlasınlar. Bir işe yara!” demiş.      Bunun üzerine Keloğlan anasının sözünü dinlemiş, koyunları alıp dağa...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Bir Keloğlan varmış. Bu Keloğlan zamanla büyüyüp gelişmiş. 20 yaşına girmiş. Boylu poslu, mert, yiğit biriymiş, ama çalışmayı sevmez, boş gezenin boş kalfası misali koca boyuyla gezer dururmuş. Garip anacığı çalış, para kazan dedikçe, para benim neyime, değme ana keyfime, yazık olur emeğime, et doldur tabağıma, dermiş.      Günlerden bir gün Keloğlan...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Evvel zaman içinde bir padişahın iki çocuğu varmış. Bunlardan biri oğlan, biri de dünyalar kadar güzel bir kızmış. Padişah, çocuklarını her şeyden çok sever, onların her istediğini yerine getirirmiş.      Bir gün padişah şöyle düşünmüş; “Ben oğlum üzülmesin, sıkılmasın diye onun hiçbir şeyine karışmadım. Halbuki bir gün öldüğüm zaman memleketin idaresi ona...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Hem de Allah’ın kulu çok­muş, bu kullardan biri de herkesin adını sanını işittiği bizim ünlü Keloğlan’mış.      Keloğlan’ın bir arkadaşı varmış, adı Hüsem imiş. Yedikleri içtikleri bir gidermiş. Çok samimi imişler.      Böyle imiş ama Hüsem aşırı derecede kıskanç ruhlu biriymiş. Bir gözünü diğer gözünden kıskanırmış ve çok da çekemez bir yapısı...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Eski zamanların birinde, bir nine ile oğlu varmış. Kafası kel olduğundan, herkes o oğlana Keloğlan dermiş.      Keloğlan, keyfine çok düşkünmüş, sabah erkenden kalkar, akşamlara kadar sinek avlar, fare kovalar, daha güneş batar batmaz, uyuz kediler gibi ocak başına büzülürmüş. İş güç ne yaparmış, ne de severmiş.      Yaşlı annesi, oğlunun bu miskin, bu...

       Bir varmış, bir yokmuş…        Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde bir Keloğlan varmış. Bizim Keloğlan bir gün gazete okurken gözüne bir haber ilişmiş. Haberde; yarın bedava evcil köpek verilecek diye yazıyormuş. Keloğlan gitmek istemiş. Anasına gazete haberini göstermiş. Anası, “Ne yapacaksın köpeği a keleş oğlum?” diyerek geçiştirmek istemiş, ama Keloğlan anasının bu sözüne...

       Bir varmış, bir yokmuş…        Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak bir ülkede Keloğlan ve annesi yaşarmış. Annesi onu çok sever, “Kel oğlum keleş oğlum, canımın içi oğlum; büyü de anana bak, anan yaşlanıyor a oğlum,” dermiş. Anası böyle söyledikçe Keloğlan hoplar zıplar, şımarır, “A benim canım anam, gözümün nuru anam; hele sen bir yaşlan, Keloğlan sana bakar anam,” diye...

     Bir varmış, bir yokmuş…      Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde bir kadıncağızın bir oğlu varmış. Herkes bu çocuğu keloğlan diye çağırırmış. Bu ana oğul çok fakir imişler. Yalnız çok sayıda tavukları olduğundan bunların yumurtasını satarak geçinip giderlermiş.      Bir gün tavuklar yumurtlamamış, kadın da oğluna tavuklardan birini satarak ekmek almasını söylemiş. Keloğlan...

     Vaktin birinde bir keloğlan varmış. Onun bir de kocamış bir anası varmış. Anası bu oğlanı hangi işe verse durmazmış.      Bir gün keloğlan padişahın kızını görür, ona âşık olur. Anasına gelir, “Ana git bana padişahın kızını iste,” der.      Anası da, “Oğlum senin beş paran yok, hem bir işte güçte değilsin. Senin gibi bir kele padişah kızını verir mi hiç?” der.      O da; “Elbet verecek. Sen...

       Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, uzak ülkelerden birinde bir keloğlan yaşarmış. Keloğlan kelmiş, keleşmiş ama özellikleri pek bir güzelmiş. İnsanlarla ilgilenir, arkadaşlarına iyi davranır, hayvanları sever, fakat çalışmaktan pek hoşlanmazmış. Anası ona ne zaman bir iş buyursa bir bahane uydurur, anası kızınca da oraya buraya saklanır dururmuş.       ...

     Bir varmış, bir yokmuş; evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellâl, pireler berberken, ben annemin beşiğini tıngır mıngır sallarken; ülkenin birinde bir kasaba varmış. Bu kasabanın kenar mahallelerindeki bir kulübede, çok fakir bir Keloğlan ile ihtiyar annesi yaşamakta imiş. Keloğlan çok akıllı ve becerikli olmasına rağmen çalışmaktan hiç hoşlanmaz, tembel tembel evde oturmayı...

       Bir varmış, bir yokmuş…        Keloğlan, ihtiyar anasıyla yaşıyormuş. Bir gün;        “Artık evlenme çağım geldi. Anama da yardımcı gerek. Paşa kızı mı alsam, yoksa Bey kızı mı? En iyisi padişahın kızı ile evleneyim,” diye düşünmüş.        Bu düşünceyi anasına anlatmış. Anası;        “A benim deli oğlum! Padişah sana kızını verir mi?” demiş.        Ama Keloğlan, padişahın hiç...

       Keloğlan kasabaya tavuk satmaya gitmiş. Pazara gelince elindeki iki tavuğa müşteri aramaya başlamış. Adamın biri tavuklara bir altın vermiş. Keloğlan bunu kabul etmemiş; “İlle de iki tavuğa iki altın isterim,” demiş. Keloğlan’ın tavukları bir altına vermediğini gören adam;        “Bak Keloğlan, bende bir define haritası var. Yalnızım, yaşlandım artık. Bu sebepten defineyi aramaya çıkamadım...