KategoriBir Şair Bir Şiir

yağmurunu linç eden bir ülkede
suçun damla olmaktı
çiçekli bir saksı koymak,
düzenin balkonuna
sütten kesilince sevmeler,
zenci bir hüzün oluyor kadınlığım
yeşile küs duvarlar arasında
sıkışıp kalırken sürgün veren dal
bahar, mayısına kıyar mı?
karalıyorum durmadan defterimi,
eskizimle eğreti bir Nijerya
büyük bir kaya alsam
fırlatsam kalbinize
taş taşı yıkar mı?

Ölüler müziktir, şiirdir ölüler
Ölü bir kahraman türküdür, ölü bir çocuksa şarkı
Yusyuvarlak bir su damlası, duru, birkaç dizelik
İlk ve son dizeleri birbirinin aynı
Defalarca söyleyebilsin diye
Yaşayanlar eylemlerde anlatılır, ölülerse sadece bir isimdir.
Yaşayanlar düzyazıdır ve düzyazıyla neler neler yapılır!
Öysa ölüler bir şiirdir ve şiir de yalnızca bir isim.
(İngiliz şiiri)

(1)
Hani ekranda
Her şey oyundu?
Dayak, ölüm, açlık,
Savaş, cinayet, hastalık
Hepsi kurguydu?
Bu çocuk ağlıyor anne…
(2)
Mavi mine kırlara koştu.
Şiirini bizde unuttu.
Kedi coştu.
Kuş uçtu.
Güneşi gülme krizi tuttu.
Koşup oynamaktan
Hiçbirinin yazmaya
Vakti yoktu.
Bizde kaldı şiirleri…
Onun için biz yazdık,
Bu dizeleri…

Gül ormanında yaşardı ninen
Anlardı renklerin dilinden.
Mor çiçekler dökülürdü
Dokuduğu yeşil kilimden.
Söylesene anne,
Ne renk kokardı ninem?

İLANI HARP DEĞİL, İLANI AŞK Bir teneffüssün sen sevgilim Yurt Bilgisi ile Kimya arasında KANUNİ Kanun çalacağız diye çıkıp orta yere Kanunu çaldılar yere FERAYİ O kara bulut yine göründü müydü gözlerinde Güneşin pamuk ipliği kopuyor en sezmez yerinde Ben senle varım, ben senle yoğum En toprağı dövüyor en en nasırlı topuğum DUBARAİ Ellerin ki dalgaların sesidir Hani okşayacaklardı ellerimi...

(Bir kız ve bir delikanlı dam örmek için kamış toplamaya gönderilir)
Yeşil kamışlar ki kırmızı filizleri vardı
Rüzgâra eğiliyordu uzun yaprakları
Sen ve ben aynı kayıkta
Beş gölde kamış topluyorduk
Orkide adasından başlamıştık şafakleyin
Söğüt ağacının altında dinlendiydik öğleye değin
Sen ve ben kamış topluyorduk
Akşam olduğunda bir avuç toplayamamıştık!
(Çin Şiiri – M.S. 4.yy)

Aileler, bir çocukları dünyaya gelince
Zeki olmasını isterler
Ben; zekâ yüzünden
Bütün hayatını mahveden!
Çocuğumun sadece
Aptal ve bilgisiz olduğunu ispatlamasını beklerim
Çünkü sonra Bakanlar Kurulu’nun bir üyesi olarak
Huzurlu bir hayatla taçlanacak.
(Çin Şiiri – M.S. 1036-1101)

Uzun zaman önce ak saçlı bir adama
Siyah tül bir şapka hediye ettin
Siyah tül şapka duruyor hâlâ kafamda
Ama sen Aşağı Pınarlar’a gittin
Şapka eski ama hâlâ takılabilir
İnsan gitti ve bir daha görülemez
Ay tepenin üzerinde parlıyor bu gece
Ve senin mezarın üzerindeki ağaçları
Sallıyor güz rüzgârı
(Çin Şiiri – M.S. 772-846)

Duydum ki aşkım Yang-chou’ya gidiyormuş
Chu-shan’a dek gittim erkeğimle
Gergin kollarınla sımsıkı tuttuğunda sen beni
Sandım ki nehir durdu o an akmadı
(Çin Şiiri – M.S. 4.yy)

Siz deyin bir söz ormanında
yüzüyorum. Siz deyin
ahı tuttu ağaçların, kuruttum.
Ektiğim toprakları yiyorum.
Siz deyin, çığlık; kendimle yüz yüze
ölüyorum.
Söyle diyor şairin nergisi:
Nerede kaldı dipte suyu beklemenin güzelliği?

Yıldızlar karmakarışık sarnıçta
Sarnıç eski avlunun ortasında
Kapılı odanın aynası gibi.
Sarnıcın çevresinde güvercinler
Ayın çevresinde çiçek saksıları kireçle boyanmış
Yaramızın çevresinde türkülerimiz şarkılarımız.
(Yunan Şiiri – Türkçesi: Özdemir İnce-Herkül Milas-İonna Kuçuradi)

Düşlerin gerçekleştiği saatte
Gün doğuşunun tatlılığında
Açılan dudaklar gördüm
Yaprak yaprak,
Onları biçer diye korktum
Gökte parlak ince bir orak,
(Yunan Şiiri – Türkçesi: Özdemir İnce-Herkül Milas)

Şiirler yazarım
basılmaz
basılacaklar ama
 Bir mektup beklerim müjdeli
belki de öldüğüm gün gelir
mutlaka gelir ama
 Ne devlet ne para
insanın emrinde dünya
belki yüz yıl sonra
olsun
mutlaka bu böyle olacak ama

Onlardan haber geldi.
Oradan
onlardan.
Gömlekleri kirli değil
çatık değilmiş kaşları.
Yalnız biraz
uzamış tıraşları.
“Yandık!”
dememişler.
Dayanmışlar biliyorum.
“Dayandık!”
dememişler.
Gözleri gülerek
bakıyorlarmış adama.
Şakaklarında taze bir yara varmış ama,
çatık değilmiş kaşları.
Yalnız biraz
uzamış tıraşları…

Çok yorgunum, beni bekleme kaptan.
Seyir defterini başkası yazsın.
Çınarlı, kubbeli, mavi bir liman.
Beni o limana çıkaramazsın…

Günler gitgide kısalıyor,
yağmurlar başlamak üzre.
Kapım ardına kadar açık bekledi seni.
Niye böyle geç kaldın?
Soframda yeşil biber, tuz, ekmek.
Testimde sana sakladığım şarabı
içtim yarıya kadar bir başıma
seni bekleyerek.
Niye böyle geç kaldın?
Fakat işte ballı meyveler
dallarında olgun, diri duruyor.
Koparılmadan düşeceklerdi toprağa
biraz daha gecikseydin eğer…

Yapraklara dallara, yeşillere, allara,
nice nice yıllara gülüm, nice nice yıllara.
Yaprak dala, al yeşile yaraşır,
gayrı bundan böyle vermem seni ellere…

Bir gece odama geldi
Yanıma uzandı
Uyan dedi
Uyan dedi
Uyan dedi
Uyandırdı beni 
Ve her gece bana geldi
Benimle yattı
Ben dedi
Sen dedi
O dedi
Bir an uyutmadı

Kızgınlığını saklayan
Üstündür hiç kızmayandan
Ağladığını saklayan
Üzgündür hep ağlayandan
Düşündüğünü saklayan
Zengindir çok konuşandan

Gözüme deniz kaçtı deniz
Denizde kum, bende bela!

Kimi uzanır sırtüstü
Dertsizdir
Üstündedir bir karış gökyüzü
Kimi de
“İşte o!”
“O benim yıldızım” der
Zıplar durur ömür boyu

Vıdı vıdı
Sivrisinek ısırdı
Kaşındı kaşındı
Başka yere taşındı

Neye yarar bir damla yaş koparmak güzel bir sözle, Çakmaktaşından kıvılcım elde eder gibi, gözlerimizden? Nedir söz? Ateş veren bir taş mıdır ki? Ve insan yüreği sadece hıçkırıklarla beslenir mi? Gerçekte beni kaygılandıran bu da değil. Ama ışıyan günle birlikte uyanıp “İyi şanslar!” demek yok mu zaten önde gidene, Ve tıpkı bir zırh gibi bizi koruyup yücelten Bir türkü dökmek yok mu içi boş...

Tiksiniyorum hep aynı elbisenin içinde yaşamaktan, Islak saman üzerinde uyumaktan Ve donmuş dilencilere sadaka verip verip Tiksiniyorum açlığımı unutmaktan. Uyuşmuş kollarımla rüzgardan sakınmaktan, Ve hatırlamaktan ismini çoktan ölmüşlerin. Ve evden cevap alamamaktan. Tiksiniyorum eskiler verip kara ekmek almaktan. Günde iki kere ölü taklidi yapmaktan, Yolları tarihleri planları birbirine...

Cesur bir adamsın diyorlar bana Değilim. Cesaret nedir bilmedim şimdiye kadar. Yakışıksız olacağını düşündüm yalnız Kendimi başkaları gibi alçaltmanın. Hangi kurum yerinden oynadı, hani? Şişirilmiş palavralara nasıl gülünür, Öyle gülüp geçtiler sözlerime. Yalnız yazdım, kimseyi suçlamadan, Aklıma gelen ne varsa sıraladım. Övdüm övülmesi gerekenleri bir yandan, Bir yandan karaladım yeteneksiz...

Ben Goya’yım! Çorak bir tarlaya kuzgunlar gibi süzülen düşman Yuvalarından oydu gözlerimi. Ben acıyım! Ben iniltisiyim Savaşın. 41 karlarında yanmış Şehirlerim ben. Ben açlığım! Ben kırılmış boynuyum Çıplak alana çanlar gibi sallanarak asılmış Bir ihtiyar kadının… Ben Goya’yım! Ey gazap üzümleri! Top sesleriyle yürüdüm Batı’ya. Çağrısız konuğun külleriyim ben! O unutulmaz göğe tabut...

Sen diyorsun ki sevdiğim
Hesaplı yaşa koru kendini
Bense bir at gibi yaşadım
Yarışa katılan bir at gibi
Ve bir gün ölüm gelirse sevdiğim ansızın gizli
Yani şu hep geldiği gibi fikrimizi almadan
Bir anda düşmek isterim önünde
Yarışta yüreği çatlayan bir at gibi.
(Rus Şiiri-Türkçesi: Attila Tokatlı)

Telefonda ses
Seste kadın
Kadında gelecek
Gelecekte insan
İnsanda karmaşa
Karmaşada hüzün
Hüzünde sevda
Sevdada ayrılık
Ayrılıkta ölüm
Ölümde ?????

Açıklara çek küreği kayıkçı
Köpüklü bir resim çiz denizin ortasına
Al mavisini gökyüzünün
Denizin mavisine sür
Alıp yüreğimi bu kıyılardan
Uzak okyanuslara götür
Bırak bir yanım çocuk kalsın
Bırak aydınlık sabahların nemine bulansın
Gökteki martının gümüş kanadı
Nasıl giyinirsek erkenden bayram sabahı
En güzel giysilerini giydir denize
Tuzu, balığı ve yosunuyla
Denizi örtelim üstümüze.